In de vroege morgen van 16 maart 1913 stoomde de sleper IJmuiden de haven uit, het Engelse vrachtschip Eastwell tegemoet. Ter plekke aangekomen zag sleepbootkapitein Nannie van der Wiele meteen dat het mis was met de Eastwell. De storm, de hoge zee en de zware vloed hadden het gloednieuwe, 7200 ton wegende gevaarte onbestuurbaar gemaakt. Even later gebeurde het onvermijdelijke: de Eastwell dreef dwars weg en werd midscheeps geramd door de zware betonblokken van de IJmuidense Noordpier. Vijftig jaar later stond het drama stoker/machinist Marinus Peeters nog levendig voor de geest. Bij de herdenking van de ramp in 1963 vertelde hij het Rotterdamsch Nieuwsblad dat Eastwell ‘al bij de eerste seconde verloren was.’ ‘‘Zinken als een baksteen en de stoom vloog de schoorsteen uit. De zeeën liepen direct dwars over het schip. Voorop stonden de eerste stuurman en wat volk (…) Dat moest gauw redden zijn of ze maakten een goede kans om te verdrinken.’’

Wat toen volgde was een staaltje koelbloedigheid door kapitein Van der Wiele, een stuurmansprestatie die daags na de ramp door het Haarlems Dagblad werd bejubeld als ‘grenzend aan het bovenmenschelijke’. ’’Niet bedacht op eigen lijfsbehoud (…) heeft hij de haast ongelooflijke daad verricht met zijn schip tusschen de Noordpier en de Eastwell zich te wagen en met de achterzijde van zijn schip de bakboordsteven van de Eastwell te naderen.’’ Hachelijk manoeuvrerend vanuit deze levensgevaarlijke positie lukte het uiteindelijk alle 75 opvarenden van de Eastwell op de IJmuiden over te zetten. De reddingsactie was de sensatie van het jaar. Het haalde alle kranten. Natuurlijk werd de bemanning van de IJmuiden de hemel in geprezen. Ook Marinus. ’’Van den machinist werd buitengewone krachtinspanning geëischt,’’ schreef het Haarlems Dagblad, ’’Daar hij alleen de machine moest bedienen en alles op alles moest worden gezet om geen stoom te verliezen.’’ Een heldenrol die de bescheiden Marinus in 1963 tegenover het RN op typerende wijze zou relativeren: ’’De eerste geredden waren een stelletje matrozen die m’n machinekamer kwamen binnenvallen. Beste jongens die me direct gingen helpen met stoken.’’ Het bleef niet bij verbale lofuitingen. ’’Ze hebben ons die volgende dagen van het ene feest naar het andere gesleept,’’ memoreerde Marinus in 1963. En de onderscheidingen stroomden binnen – van de reddingsmaatschappij, van de rederijen… zelfs koning George V van Engeland en koningin Wilhelmina stuurden medailles aan de ‘kranige zeelieden’ van IJmuiden. Maar het mooiste blijft natuurlijk het verhaal, waard om keer op keer te worden doorverteld.